Amor Fati - Pijama Surf
No regrets - The Guardian
Είπα αρχικά να γράψω στα ισπανικά, όπως μου είναι αυτόματο να κάνω κάθε φορά που ανοίγο το blog. Αλλά είπα πως πρέπει, είναι πλέον ώρα, να γράφω στα ελληνικά, αλλιώς δεν έχει νόημα να τοα γνωρίζω, αν δεν γράψω και εκφραστώ σε αυτή τη γλώσσα όπως και σε όσες ξέρω τι νόημα έχει να της μαθαίνω; Με την ίδια λογική θα ήθελα να αναφέρω αυτά τα δύο άρθρα τα οποία αναφέρονται στην εμπειρία και στην αξία που της δίνουμε σήμερα.
Σήμερα, αύριο, χθες, τώρα, μετά. Το σήμερα είναι το τώρα, σήμερα η αξία δεν έχει στο κάποτε, στο μήπως, στο μετά, στη διάρκεια αλλά στο τώρα και στο αμέσως.
Γιατί αμέσως; Γιατί βιαζόμαστε; Καπιταλισμός, αστεία αλλά όντως αληθινή αιτία, αλλά όχι μόνο. Αλλάζει η εποχή, ο χρόνος και οι ρυθμοί.
Ζούμε το σήμερα, μας έχει καρφωθεί στο μυαλό το παλιό carpe diem και το "μοντέρνο" YOLO, που απλά είναι μία αμερικανοποίηση του λατνικού όρου. Τα ίδια σκεφτόμαστε όλοι, νομίζουμε πως έχει μία παλιότερη βάση και ουσία, αλλά δεν έχει να κάνει με ό,τι ήθελαν να πουν αυτοί οι περίεργοι του παρελθόντος.
Το carpe diem, δεν είναι ζήσε όσα περισσότερα μπορείς, όσο πιο γρήγορα μπορείς και ξέχασέτα, μην τα εσωτερικεύσεις. Σημαίνει να ζήσεις πραγμαιτκά αυτά που επιλέγεις να κάνεις. Να μην πετάς σαν ανέμελη πεταλούδα από το ένα λουλούδι στο άλλο σαν να σε κυνηγάει αετός.
Το χάσαμε σήμερα, δεν υπάρχει απόλαυση, δεν υπάρχει υπομονή. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να σταθεί σε κάτι πάνω από 20 δευτερόλεπτα (σχετικά βέβαια αυτά με βάση το γεγονός, άλλα τα "20 δευτερόλεπτα" ενός τραγουδιού, άλλα τα "20 δευτερόλεπτα" μίας σχέσης). Δεν αγαπάμε, ερωτευόμαστε στιγμηαία ό,τι κάνουμε. Γιατί ο έρωτας έχει γίνει ανάλαφρος και γρήγορος; Δεν σκοτώνει καρδιές, δεν καίει μυαλά.
Οι εμπειρίες δεν μας τρώνε, δεν μας γεμίζουν, αλλά περνάνε και φεύγουν, βιαζόμαστε να τις αντικαταστήσουμε. Γιατί; Δεν πιστεύουμε πως μπορούν να μας φτάσουν; Πώς είμαστε τόσο βέβαιοι αφού δεν δώσαμε ποτέ λίγο χρόνο και ενέργεια για να βγει η ουσία της στιγμής;
Χάνονται οι μέρες, τα πρόσωπα, τα ταξίδια, όλα με ένα κλικ, στο τηλέφωνο, στην κάμερα, στο μυαλό μας.
Δεν δηιούγμαστε πλέον, απλά δείχνουμε μία σταθερή εικόνα, μία πόζα, μία κρούστα. Απλά μένουμε στην επιφάνεια, δεν βυθιζόμαστε, δεν βουτάμε στο ποτάμι να μας βρέξει. Ακουμπάμε απλά τα ακροδάχτυλά μας στο νερό και νομίζουμε πως δεν έχει αξία το βάθος και την ουσία της βουτιάς μέσα του.
Ποιος ξέρει τι θυσαυρούς κρύβονται εκεί μέσα; Ποιος; Αυτός! Αυτοί που θα ηρεμήσουν, θα χαλαρώσουν, θα αισθανθούν, θα συγκινηθούν, θα σταθούν να παρατηρήσουν, να απολαύσουν την ακτίνα του ήλιου που αγγίζει το χέρι τους. Αν αφήσουν το χέρι αυτη η ακτίνα θα συνεχίζεται μέχρι το βάθος του ποταμιού. Και κάτι θα φέγγει. Τι;
Τι;
Εγώ δεν θα σας το πω, ψάξτε την ακτίνα, ψάξτε το χέρι σας, ψάξτε το ποτάμι σας.
Στα όνειρα ο χρόνος δεν υπάρχει, ούτε η βιασύνη, ούτε carpe diem. Μέσα, στο νου, στο όνειρο ξεπερνιούνται σύνορα και εμπόδια. Εκτός πραγματηκότητας βρίσουμε την πραγματικότητα. Amor fati, αγαπάτε τη ζωή σας, αγαπήστε τον έρωτά σας, μην του κόβεται το όνειρο.
No regrets - The Guardian
Είπα αρχικά να γράψω στα ισπανικά, όπως μου είναι αυτόματο να κάνω κάθε φορά που ανοίγο το blog. Αλλά είπα πως πρέπει, είναι πλέον ώρα, να γράφω στα ελληνικά, αλλιώς δεν έχει νόημα να τοα γνωρίζω, αν δεν γράψω και εκφραστώ σε αυτή τη γλώσσα όπως και σε όσες ξέρω τι νόημα έχει να της μαθαίνω; Με την ίδια λογική θα ήθελα να αναφέρω αυτά τα δύο άρθρα τα οποία αναφέρονται στην εμπειρία και στην αξία που της δίνουμε σήμερα.
Σήμερα, αύριο, χθες, τώρα, μετά. Το σήμερα είναι το τώρα, σήμερα η αξία δεν έχει στο κάποτε, στο μήπως, στο μετά, στη διάρκεια αλλά στο τώρα και στο αμέσως.
Γιατί αμέσως; Γιατί βιαζόμαστε; Καπιταλισμός, αστεία αλλά όντως αληθινή αιτία, αλλά όχι μόνο. Αλλάζει η εποχή, ο χρόνος και οι ρυθμοί.
Ζούμε το σήμερα, μας έχει καρφωθεί στο μυαλό το παλιό carpe diem και το "μοντέρνο" YOLO, που απλά είναι μία αμερικανοποίηση του λατνικού όρου. Τα ίδια σκεφτόμαστε όλοι, νομίζουμε πως έχει μία παλιότερη βάση και ουσία, αλλά δεν έχει να κάνει με ό,τι ήθελαν να πουν αυτοί οι περίεργοι του παρελθόντος.
Το carpe diem, δεν είναι ζήσε όσα περισσότερα μπορείς, όσο πιο γρήγορα μπορείς και ξέχασέτα, μην τα εσωτερικεύσεις. Σημαίνει να ζήσεις πραγμαιτκά αυτά που επιλέγεις να κάνεις. Να μην πετάς σαν ανέμελη πεταλούδα από το ένα λουλούδι στο άλλο σαν να σε κυνηγάει αετός.
Το χάσαμε σήμερα, δεν υπάρχει απόλαυση, δεν υπάρχει υπομονή. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να σταθεί σε κάτι πάνω από 20 δευτερόλεπτα (σχετικά βέβαια αυτά με βάση το γεγονός, άλλα τα "20 δευτερόλεπτα" ενός τραγουδιού, άλλα τα "20 δευτερόλεπτα" μίας σχέσης). Δεν αγαπάμε, ερωτευόμαστε στιγμηαία ό,τι κάνουμε. Γιατί ο έρωτας έχει γίνει ανάλαφρος και γρήγορος; Δεν σκοτώνει καρδιές, δεν καίει μυαλά.
Οι εμπειρίες δεν μας τρώνε, δεν μας γεμίζουν, αλλά περνάνε και φεύγουν, βιαζόμαστε να τις αντικαταστήσουμε. Γιατί; Δεν πιστεύουμε πως μπορούν να μας φτάσουν; Πώς είμαστε τόσο βέβαιοι αφού δεν δώσαμε ποτέ λίγο χρόνο και ενέργεια για να βγει η ουσία της στιγμής;
Χάνονται οι μέρες, τα πρόσωπα, τα ταξίδια, όλα με ένα κλικ, στο τηλέφωνο, στην κάμερα, στο μυαλό μας.
Δεν δηιούγμαστε πλέον, απλά δείχνουμε μία σταθερή εικόνα, μία πόζα, μία κρούστα. Απλά μένουμε στην επιφάνεια, δεν βυθιζόμαστε, δεν βουτάμε στο ποτάμι να μας βρέξει. Ακουμπάμε απλά τα ακροδάχτυλά μας στο νερό και νομίζουμε πως δεν έχει αξία το βάθος και την ουσία της βουτιάς μέσα του.
Ποιος ξέρει τι θυσαυρούς κρύβονται εκεί μέσα; Ποιος; Αυτός! Αυτοί που θα ηρεμήσουν, θα χαλαρώσουν, θα αισθανθούν, θα συγκινηθούν, θα σταθούν να παρατηρήσουν, να απολαύσουν την ακτίνα του ήλιου που αγγίζει το χέρι τους. Αν αφήσουν το χέρι αυτη η ακτίνα θα συνεχίζεται μέχρι το βάθος του ποταμιού. Και κάτι θα φέγγει. Τι;
Τι;
Εγώ δεν θα σας το πω, ψάξτε την ακτίνα, ψάξτε το χέρι σας, ψάξτε το ποτάμι σας.
Στα όνειρα ο χρόνος δεν υπάρχει, ούτε η βιασύνη, ούτε carpe diem. Μέσα, στο νου, στο όνειρο ξεπερνιούνται σύνορα και εμπόδια. Εκτός πραγματηκότητας βρίσουμε την πραγματικότητα. Amor fati, αγαπάτε τη ζωή σας, αγαπήστε τον έρωτά σας, μην του κόβεται το όνειρο.