Ir al contenido principal

και χάνομαι

και χάνομαι
στις σκέψεις
στην αμφιβολία, τι θέλω, τι κάνω, τι να κάνω;
να ήξερα πως λειτουργούν οισ σκέψεις, να καταλάβαινα από που πηγάζουν οι επιθυμίες, θα μπορούσα να βάλω μία τάξη, μία πορεία στις πράξεις μου, θα μπορούσα να...
Θα μπορούσα; Είμαι σίγουρη πως θα είχα την ικανότητα να κινηθώ; Θα άφηνα πάλι το μυαλό μου να πλημμυρίσει και να βουλιάξει μες στο χάος.
Αγαπημένο και γνωστό χάος του μυαλού. Λες και το κάνει επίτηδες, κολλάει και δεν θέλει να αφεθεί, να δει, να σηνειδητοποιήσει την πραγματικότητα.
Γιατί ξαφνικά πάλι μπήκε στον δρόμο αυτόν; Την πόρτα την είχες κλείσει και ήσουνα χαλαρή, αναίσθητη αλλά ήρεμη, δεν υπήρχαν σκέψεις, δεν υπήρχαν χαμένες ώρες.
Πάλι μία κούραση γεμίζει τα μάτι αμου, το βλέμμα μου δεν θέλει πλέον να κοιτάξει μπροστά του.
Τα άστρα εμφανίστηκαν στα όνειρά μου, πάλι, τα είχα χάσει πριν καιρό...
Επανάλιψη. Όλα είναι το ίδιο κάθε φορά. Γι' αυτό και κλειδώονουμε τις πόρτες που πρέπει. Αλλά μπαίνουμε στον πειρασμό να τις ξανανοίξουμε, να δούμε ότι αυτό ακόμα υπάρχει εκεί πέρα. Αλλά, μήπως δεν υπάρχει τελικά καμία πόρτα; Μήπως είναι απλά μία ιδέα μίας ενιαίας επιφάνειας;
Χάσημο χρόνου, το μόνο σίγουρο, αλλά η καρδιά χτυπά και το αναζητάει, το προκαλεί.
Συναίσθημα και λογική, ποτέ μαζί, μία αιώνια πάλη, βασικά, όχι πάλη. Δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, όσο προσπαθώ δεν καταφέρνω να περάσω το μήνυμα του συναισθήματος στη γλώσσα της λογικής.

Η λογική μου δεν καταλαβαίνει, δεν μπορεί, δεν γνωρίζει ακόμα τι θέλει να πει η καρδιά. Τι ακριβώς νιώθει; Δεν υπάρχει ορισμός, απλά αυτή χτυπά, χωρίς λόγο (της λογικής). Και στο σώμα γίνεται απλά το χάος. Ερωτήσεις χωρίς απάντηση, απλά χτύπους και αισθήσεις.
Η λογική τυφλώθηκε, δεν είναι η σειρά της, έχασε τη θέση της τώρα.
Τόσο καιρό παραπιονιόμουν για την αναισθησία και τώρα η σκέψεις μου χάθηκαν, άλλαξαν πορεία και είναι άγνωστη για μένα. Τόση ασφάλεια και χαρά μόνο αναίσθητα ή αν υπάρχει συναίσθημα, μόνο με ανταπόκριση.
Χαλάρωσε, ηρέμησε, θα περάσει.

Καληνύχτα,
ξύπνα.