Ir al contenido principal

Θες να γίνουμε αστερισμό;

Και ένα βράδυ, ή ήταν μέρα
ενώ στα όνειρα τραγουδούσαν ποιητές
τα δάχτυλά του έτρεμαν
τα χείλη της δάκριζαν

οι σκέψεις τους έπιαναν το χρόνο
το δικό τους όπου έτρεχαν τα φεγγάρια
λες και ήθελαν να φτάσουν πιο κοντά στην γυάλινη ματιά
γράφανε στο στήθος
μικρά πέτρινα τώρα, βιάζομαι
θέλω τη στιγμή να σου κλείσω την πόρτα
των βημάτων που ποτέ δεν κοίταξες
των λέξεων που ποτέ δεν αγκάλιασες

θέλω να με γδύσεις στα κόκκινα
γαλάζια η στιγμή του φιλιού μας
με κοίταξες στην σιωπή της ανάσας
όπου χώθηκες και σκόνταψες
μέσα μου
τράβαμε

θες;
πάμε να φύγουμε
να γίνουμε ένα
να μείνουμε Άλλοι, εσύ

πάμε να γίνουμε αστερισμό
θα είμαστε κόκκινοι χτύποι
ενώς σεισμού που διαχέει τη φωνή μας

και κλειδώνω τα αγκάθια
όπως τη νύχτα τους αναστεναγμούς
μίας στιγμής
μίας σιγής