La ladrona de nubes

Και αυτό συμβαίνει κάθε μέρα, ένα blues με πιάνει και με κάνει δικό του, με κάνει να νιώθω σαν την πρώτη μέρα που αισθάνθηκα, που έζησα, που ένιωσα τον κόσμο γύρω μου. Ο κόσμος γύρω μου μελαγχολικό, κουρασμένος και παθιασμένος από τη νοσταλγία. Τα βλέμματα, γύρω από το whiskey με μπορντώ αποχρώσεις στις χρυσές σταγόνες που χύνονται στο λαιμό μου. Έτσι δροσερά καταβαίνει η μελωδία, η κίνηση μίας φωνής, εσωτερικής, εξωτικής ψυχής μίας σκέψης, μίας ανάμνησης που σε ενώνει, σε δεσμεύει με τη ζωή που φεύγει. Τον θάνατο τον έχεις βρει, σε ξέρει και τον χαιρετάς, κουνώντας ρυθμικά, ρομαντικά, ονειροπολώντας, το κεφάλι. Χορεύεις μαζί τους, η ζωή και ο θάνατος. Δίψα και whiskey, κάνουν την καρδιά σου... να χάνεται. Πώς; Πώς μία σιτγμή παραβιάζει τους κανόνες της ηθικής, γεμίζει τον κόσμο συναισθήματα και ποτίζει τα στόματα κατανόηση. Ερωτεύονται, υπνοτίζονται βλεφαρίδες ακολουθούν το χορό τους. Σιωπηλά, πίνεις και νιώθεις. Σκέφτεσαι χωρίς τρόπο, απλά πέφτουν οι σκέψεις. Κουνάει παραπέρα

Artículo escrito para DisparaMag  sobre el festival de cine Boddinale que se celebra cada año en Berlin, en Febrero. Berlín. Ya con el nombre de la ciudad, la cantidad de eventos, experiencias, proyectos, festivales, movimientos que le pueden venir a alguien a la cabeza es infinita. Lo mejor de todo, que es real. Un mundo cultural, vivo y lleno de ideas que circulan por las calles, por el aire de la ciudad. Berlín respira cambios. Una ciudad llena de vitalidad, pero que nace de esa discontinuidad de los barrios, de los edificios, de ese hueco incómodo de su historia. Toda esa sensación oscura de vergüenza y discreción y un punto de interrogación en varios temas ha creado un ambiente misterioso, abierto a formas de ver las cosas alternativas, una ciudad llena de “otras opciones”. No esperas nada y te lo llevas todo. Con la brecha de libertad del ’89 dos mundos enteros, sedientos de contacto con su “otra mitad ciudadana”, crearon un movimiento entre las dos mitades de la ciudad q