Ir al contenido principal

γεγονότα

Πόσο μα πόσο μπορεί κανείς να πονέσει χωρίς πληγές;
Πώς κρύβονται μέσα μας ασυναίσθητα συναισθήματα, δάκρυα που πιστεύουμε πως είμαστε λογικοί και δυνατοί, αναίσθητοι και χαλαροί να τα συγκρατήσουμε.
Πόσες λέξεις, πόσα λόγια και χαμόγελα με μία ελαφρότητα που ούτε η ίδια καταλαβαίνει από που γεννιέται. Τόσα χαμόγελα και μάτια λαμπερά για ένα κοινό, για ένα κοινό που δεν πρέπει να δει, δεν πρέπει να καταλάβει, δεν έχει κανένα ρόλο να καταλάβει.
Πώς γίνεται το κοινό να είναι ο ίδιος ο εαυτός μας, προσπαθούμε να τον απολαύσουμε, αν τον απελευθερώσουμε, να τον κάνουμε ελαφρύ και αφελή, όπως νομίζουμε πως είμαστε, αλλά. Αλλά.
Πόσοι τοίχοι πέφτουν στην μοναξιά, πόσα δάκρυα κυλούν χωρίς καμία γραμμή ασφάλειας συναισθημάτων. Χωρίς έλεγχο της λογικής φτάνουν, εμφανίζονται ξαφνικά.
Ποια τελικά η πραγματικότητα; Το νόημα των εκφράσεων και των σκέψεων; Γιατί τόση καλοσύνη και ευγενικά ευχάριστα χαμόγελα; Πώς γίνεται να είναι τόσο επιπόλαιη η ψυχή μας να μη μπορεί να διαχειριστεί ένα κλάμμα, να πρέπει να γίνεται ελαφριά και ανέμελη για να μην μαυρίσει, για να μην πνιγεί στην αλήθειά της;
Δεν υπάρχει, δεν γίνεται πλέον, τόση καλοσύνη χωρίς εγωισμό, εγωισμός; Ποιος εγωισμός; Τι είναι τελικά αυτό το πράγμα; Κλαίμε επειδή λυπόμαστε ή λυπόμαστε επειδή είμαστε εγωιστές; Περιμένουμε για χάρη των άλλων ή για μας;
Γιατί να περιμένει κανείς; Τι να περιμένει; Γιατί τόση ανάγκη να αποδεχτούμε πως κατανοούμε, πως το γεγονός της ωρίμανσης σημαίνει "ανοχή σε πληγές". Γιατί να δεχτούμε πράγματα που δεν μας αρέσουν; Γιατί να δεχτούμε πως πρέπει να γίνουμε αναίσθητοι, σκληρή και διαχειριστές των δάκρυων μας; Είναι αυτό θετικό στοιχείο;
Όχι. Δεν είναι αληθινό το "καταλαβαίνω, το δέχομαι, το σέβομαι", ΟΧΙ. Δεν είναι δίκαιο, ούτε ευχάριστο είναι να πρέπει με τη λογική να σκοτώνουμε ένα ένα τα μικρά κομματάκια καρδιάς που παραμένουν ζωντανά και υποφέρουν, και διψούν, και πεινούν για κάτι, κάτι το αληθινό, άλογο και ελεύθερο, χωρίς διαπραγματεύσεις, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς φόβους και αοριστίες. Τόση καλοσύνη, τόση αγάπη εγωιστικά δοτική. Πάντα με το ναι, με τη κατανόηση και τον σεβασμό προς τα συναισθήματα και τους φόβους του άλλου. ΟΧΙ, δεν είναι δίκαιο, δεν είναι σωστό να πνιγόμαστε εμείς οι ελεύθεροι άνθρωποι πεινασμένοι για δέντρα που θα μας κάνουν να σκαρφαλώσουμε και θα μας οδηγήσουν σε μία τρέλα ευτυχίας, ανέμελης και ουσιαστικής, γεμάτης ουσίας.
Ποιος μα νοιάζεται τελικά; Γιατί καταλήγουμε στο νοσοκομείο των υπερευαίσθητων πληγών; "Αναισθησία και επιπολαιότητα" το όνομά του. Χαμόγελα και επιφανειακά λόγια η δομή του. Οι ασθενείς του, πατημένες και μαυρισμένες καρδιές, πνιγμένες στα δάκρυα που δεν άφησα να φανούν για την "χαρά" και "ευτυχία" των άλλων, μην τυχόν τους αγχώσουν και πιέσουν. Γιατί να επιτρέψουν οι πονεμένοι τις πέτρες που λιθοβολούν τα συναισθήματά τους; Γιατί να το επιτρέπουν με τόση αγάπη και φροντίδα; Κατανόηση και σεβασμός για τον φόβο άλλου που φοβάται να ζήσει; Φοβάται να αισθανθεί; Πως επιλέγει να κλειστεί στο νοσοκομείο των ψεύτικων αρρωστιών;
Κλειστείτε εσείς στου φόβους σας, μην προχωράτε στα όνειρά σας, σε αυτά που σας κάνουν να χτυπά η καρδιά σας με μία ατελείωτη/άχρονη ευτυχία, τρέμουλο συγκίνησης και επιθυμίας.
Μην μας πνίγεται όμως με λέξεις, με λόγια και με σκέψεις. Τον φόβο τον πολεμήσαμε μόνοι μας, γιατί να δεχτούμε τον φόβο σας ενώ σας δείχνουμε την έξοδο από αυτόν;

Δύσκολες ζωές, ψυχές ανούσιες. Γιατί;