Ir al contenido principal

λευκές μέρες



τέτοιες ερωτήσεις μένουν στο κενό των φαντασιών μου
κάθε νύχτα στο μαχιλάρι των σκέψεών μου
κάθεται μοναχικό το δάκρυ
εκείνο που κάποια στιγμή θέλησε να εμφανιστεί
να ακουστεί
να φανεί
να το αγαπήσεις

μάζεψε μία χούφτα
δάκυρα πικρά, ερωτευμένα, μοναδικά, λαμπερά
όπως τα άστρα της πονεμένης ψυχής
ενός αναστεναγμού η στιγμή, έκλεισε
τα μάτια προς το πέραν και χάθηκε
στη σιωπή
εντός της σιωπής
εξαφανιζόταν





ομορφιά και αγάπη μέσα σε ένα δάκρυ
ομορφιά και βλέμματα μέσα σε ένα χέρι
γατήσια λόγια, διψασμένα χείλι
ξεραίνονται στην μοναξιά
και
δάκρυα μοναχικά
μοναδικά, τολμηρά όπως δεν ήσουν ποτέ
εδώ, στο κενό, τώρα
βούτα σαν κεραυνός
φωτιά να πάρουν 
αυτοί που δεν κοιμούνται