τέτοιες ερωτήσεις μένουν στο κενό των φαντασιών μου
κάθε νύχτα στο μαχιλάρι των σκέψεών μου
κάθεται μοναχικό το δάκρυ
εκείνο που κάποια στιγμή θέλησε να εμφανιστεί
να ακουστεί
να φανεί
να το αγαπήσεις
μάζεψε μία χούφτα
δάκυρα πικρά, ερωτευμένα, μοναδικά, λαμπερά
όπως τα άστρα της πονεμένης ψυχής
ενός αναστεναγμού η στιγμή, έκλεισε
τα μάτια προς το πέραν και χάθηκε
στη σιωπή
εντός της σιωπής
εξαφανιζόταν
ομορφιά και αγάπη μέσα σε ένα δάκρυ
ομορφιά και βλέμματα μέσα σε ένα χέρι
γατήσια λόγια, διψασμένα χείλι
ξεραίνονται στην μοναξιά
και
δάκρυα μοναχικά
μοναδικά, τολμηρά όπως δεν ήσουν ποτέ
εδώ, στο κενό, τώρα
βούτα σαν κεραυνός
φωτιά να πάρουν
αυτοί που δεν κοιμούνται