La ladrona de nubes

αυτό το παρελθόν της στιγμής που πρέπει να πεθάνει να πεθάνει η ψυχή που κάποτε έζησε γεμάτη ευτυχίες και αγάπη μία αίσθηση κενού, ένας βυθός που ποτέ δεν εξαφανίζεται στη νύχτα, στο σκοτάδι μίας ανάσας όπου οι δρόμοι εξαφανίζονται και τα βήματα βαραίνουν πονούν και πληγώνονται γιάτι το παρελθόν δεν είναι πάντα δικό μας γιατί το παρόν είναι του παρελθόντος και μας χτυπάει τις σκέψεις τα βήματά μας ενώ προχωράμε χωρίς λόγο, χωρίς σκοπό μπροστά προχωράει ο χρόνος πίσω πάνε οι σκέψεις πώς γίνεται να μην εξαφανιστούμε μαζί με τον έρωτα του παρελθόντος δεν ήταν ψέμα δεν ήταν όνειρο μόνο ένα παρελθόν που ανήκε στο παρελθόν σε ένα παρόν που πρέπει να γίνει μέλλον αυτό το μέλλον, πώς υπάρχει χωρίς το παρελθόν; πώς μπορεί ένα πνεύμα να ανασάνει χωρίς το παρελθόν του; πώς σβήνεται, πώς κόβεται ένα κομμάτι ανάσας; πως κόβεται ο χρόνος των σκέψεών μας της ζωής μας; η στιγμή που πέθανε δεν το επέλεξε, δεν το ζήτησε, δεν σκόνταψε απλά μίλησε απλά σκέφτηκε και έφυγ